Baba Jaga

Baba Jaga (po prawej) na rysunku z pocz. XVII w.

Baba Jaga – postać występująca w słowiańskich wierzeniach i folklorze.

• Chatka na kurzych nóżkach zaskrzypiała, poruszyła się i obróciła drzwiami do królewicza.
  Wchodzi do niej królewicz i znajduje Babę Jagę: kądziel przędzie, piosnkę nuci, a w myślach projekty układa.
  • Źródło: Tomasz Jodełka-Burzecki, Baśnie polskie: wybór i opracowanie, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1986.

• Chwyta dzieci i z komina
  przy pomocy złego kruka
  patrzy, czy ich kto nie szuka.
  • Autor: Antonina Zachara-Wnękowa, Baśń o Babie Jadze, sowie, kruku i kocie ze zbioru Baśnie spod Gorców, LSW Warszawa 1980, s.107
  • Opis: kot o Babie Jadze

• Oto w tym a w tym kraju, w tej a tej okolicy, mieszka sławna czarownica: baba Jaga, kościana noga, co w dębowej stępie jedzie, żelaznemi stęporami się popiera, a pomiołą ślad za sobą zaciera; u tej właśnie baby Jagi jest dwanaście córek, wszystkie piękne i posażne, jak raz dla was na żony; jedźcie więc wnet w owe strony, i niech każdy z was bez żony nie wraca.
  • Źródło: Antoni Józef Gliński, O rycerzu Niezginku, mieczu samosieczu i o gęślach samograjach, w: Bajarz polski: Baśni, powieści i gawędy ludowe, t. II, Wilno 1862.

• Przed domkiem na ławce Baba Jaga smutna.
  Nikt nie lubi Baby Jagi ani krztyny,
  nikt do Baby nie przychodzi w odwiedziny
  Nikt „dzień dobry” jej nie powie, gdy ją spotka,
  nikt się nigdy nie zatrzyma u jej płotka…
  • Źródło: Joanna Papuzińska, Smutna Baba Jaga, cyt. za: Edyta Zierkiewicz, Alina Łysak, Starsze kobiety w kulturze i społeczeństwie, wyd. MarMar, Wrocław 2005.