Jadwiga Andegaweńska
Jadwiga Andegaweńska
Jadwiga Andegaweńska (fr. Hedwige d’Anjou; 1373–1399) – królowa Polski, święta katolicka i patronka Polski.
- Póki ja żyję, póty wielkiej wojny Królestwa Polskiego z państwem zakonnym nie będzie. Ale potem wszystko jest możliwe…
- Opis: do wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego.
- Źródło: Włodzimierz Kalicki, Po bankiecie zapraszamy na rzeź, wyborcza.pl, 17 lipca 2010.
O Jadwidze Andegaweńskiej[edytuj]
- Jeden cień za filarem kryje się bez słowa –
to Jadwiga, królowa pozafijołkowa,
omdlewając w kąpieli barw grających społem,
słucha, łodygi białe rąk wznosząc nad czołem.
jak czerwień śpiewa w szczęściu, a fiolet w rozpaczy,
że świat jest barwnym dźwiękiem, który nic nie znaczy…- Autor: Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Zachód słońca na zamku z tomiku Niebieskie migdały
- Można sobie wyobrazić królową Jadwigę jako kobietę młodą, bardzo wysoką (172,2 cm), blondynkę, o głowie krótkiej, czole prostym, wąskim, twarzy wąskiej, nosie prostym i wąskim.
- Autor: P. Sikora, Badania antropologiczne szczątków kostnych królowej Jadwigi; w: J. Wyrozumski, Królowa Jadwiga między epoką piastowską i jagiellońską, Kraków 1997.
- Przed dziesięcioma laty w encyklice o problemach współczesnego świata napisałem, iż „każdy kraj winien odkryć i jak najlepiej wykorzystać przestrzeń własnej wolności” (Sollicitudo rei socialis, 44). Wówczas stał przed nami problem „odkrycia wolności”. Teraz Opatrzność stawia nam nowe zadanie: miłować i służyć. Miłować czynem i prawdą. Święta Jadwiga Królowa uczy nas tak właśnie korzystać z daru wolności. Ona wiedziała, że spełnieniem wolności jest miłość, dzięki której człowiek gotów jest zawierzyć siebie Bogu i braciom, do nich przynależeć. Zawierzyła więc Chrystusowi i narodom, które pragnęła do Niego przyprowadzić, swoje życie i swoje królowanie. Całemu narodowi dała przykład umiłowania Chrystusa i człowieka – człowieka spragnionego zarówno wiary, jak i nauki, jak też codziennego chleba i odzienia. Zechciejmy i dzisiaj czerpać z tego przykładu, ażeby radość z daru wolności była pełna.
- Autor: Jan Paweł II, Homilia wygłoszona w dniu 8 czerwca 1997 roku na krakowskich Błoniach; w: O świętej Jadwidze królowej mówią…, zebrał i opracował M. Jagosz, Kraków 1997.
- Spostrzegł, że na kamieniu tym pozostał ślad wapna z królewskiego trzewika. Wpadł na pomysł, aby wykuć w kamieniu stopę Jadwigi, a obok umieścić rok, w którym miało miejsce to niezwykłe dla niego wydarzenie: 1390. Dar królowej bardzo pomógł kamieniarzowi. Jego żona wyzdrowiała, a w ich domu nigdy nie było biedy.
- Autor: Edyta Wygonik, Stopka królowej Jadwigi ze zbioru Legendy krakowskie