Zenobia
Zenobia (240–275?) – królowa Palmyry od 267.
- Uznaję cię za cesarza, bo zwyciężasz. Nie uznawałam Galiena, Aurelosa i innych.
- Opis: do cesarza Lucjusza Domicjusza Aureliana, który ją pokonał (słowa przytoczone przez Wopiskusa z Syrakuz).
- Źródło: Andrzej Donimirski, Niezwykłe kobiety w dziejach, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1988, ISBN 8320206782, s. 48.
O Zenobii[edytuj]
- Zenobia (…) twierdziła, że pochodzi od macedońskich królów Egiptu, pięknością dorównywała swej antenatce Kleopatrze, czystością obyczajów i męstwem znacznie tę królową przewyższając. Zenobia uchodziła za najbardziej uroczą jak również najbardziej bohaterską wśród płci pięknej. Cerę miała śniadą, zęby perłowo-białe, a jej wielkie oczy iskrzyły się niezwykłym ogniem, który łagodziła arcyponętna słodycz. (…) Odznaczała się tęgim, męskim umysłem, błyskotliwym dzięki pilnym studiom. Znała język łaciński, ale również doskonale władała greckim, syryjskim i egipskim.
- Autor: Edward Gibbon, Zmierzch Cesarstwa Rzymskiego